"Περίμενέ με ρε χρόνε μια φορά..."
"Τύχη. Γιατί κι αυτή χρειάζεται στη ζωή..."
"Βγάλε φωτογραφίες...Βγάλε..."
"Να είμαστε και του χρόνου εδώ. Να είμαστε όλοι εδώ. Αυτό."
Κάπως έτσι ακούστηκαν οι ευχές αυτό το βράδυ...Οι πιο κρίσιμες, οι πιο χαρακτηριστικές, οι πιο καινούριες.
Που δεν τις είπαμε έτσι άλλες χρονιές.
Γιατί χάσαμε ανθρώπους αυτή τη χρονιά. Με είδών θανάτους. Και χρειαζόμαστε την τύχη. Και να είμαστε μαζί. Να μη χαθούμε εμείς, που είμαστε ακόμη εδώ.
Αλλά βγάζουμε φωτογραφίες. Για να θυμόμαστε τα πρόσωπα. Και τις εκφράσεις. Κάπως. Αν ξεθωριάσει η μνήνη. Κάτι πάλι εκεί να ζωντανεύει την όποια πια ανυπαρξία. Ανυπαρξία αλλά ούτε ακριβώς. Γιατί αφού έχει κάτι υπάρξει πώς να διανοηθούμε την κάποτε μη ύπαρξή του και πώς να είναι όντως αυτή δυνατή;
Βγάζουμε φωτογραφίες γιατί δεν ξέρουμε αν κάποιος σε ένα χρόνο τέτοια μέρα δε θα είναι εδώ.
Και ξέρουμε, πως με τις φωτογραφίες λίγο λίγο ξεγελάμε τον χρόνο, ή εμάς μέσα σ αυτόν.
Κάτι να μείνει όπως ήταν. Χωρίς την αλλοίωση του χρόνου τα πρόσωπά μας χαμογελούν και τα μάτια μας ανοιχτά και μεγάλα για κείνες τις στιγμές που θα είναι πια στάχτη ή λάσπη ή αέρας.
Σαν μέσα από αυτές τις φωτογραφίες να μας περιμένει για λίγο ο χρόνος. Με τόση επιθυμία να του φωνάζουμε "περίμενέ μας" και να γυρίζουμε πίσω τα ρολόγια, αφού εμείς τον ορίζουμε, όσο κι εκείνος εμάς ορίζει.
Γιατί χάσαμε και τις δουλειές μας αυτή τη χρονιά, και τα σπίτια μας, κι ανεβάσαμε και πίεση, και τους φίλους μας είδαμε κάτω από αρβύλες και γκλομπ, και κλάψαμε πολύ γιατί σταματήσαμε έστω και για λίγες στιγμές να βλέπουμε μπροστά στο μέλλον, και αγκαλιαστήκαμε πολλές φορές γιατί τρομάξαμε, και με ξένους ανθρώπους μοιραστήκαμε ένα πιάτο φαί, και σφίξαμε και τα χείλη δυνατά και με αίμα από την αδικία, και κρατήσαμε και το χέρι ενός αγνώστου για να μην πέσει, και αφήσαμε τον πιο κοντινό (ή μέσα) μας άνθρωπο, και αποχαιρετήσαμε αγαπημένους φίλους με πολλές βαλίτσες στα αεροδρόμια, και περπατήσαμε μέσα στα στενάκια μόνοι, και κρύψαμε με τις παλάμες μας το πρόσωπό μας, και δεν ξεχάσαμε, και μπορέσαμε να αγαπήσουμε ξανά.
Κι είμαστε πάλι εδώ, να επαναλαμβάνουμε και πάλι μια μια , ένα ένα συνήθειες και έθιμα, σαν πώς θα κρατηθούμε από αυτά, κι ο άγιος βασίλης πήρε πάλι το πρόσωπο κάποιου δικού μας και έφερε σε όλους μας δώρα, κι όλοι χαρήκαμε μπροστά σ αυτά, αλλά πιο πολύ όταν βουτήξαμε τα χέρια μας, τρία παιδιά, στη σοκολάτα, και ευχηθήκαμε να είναι τόσο νόστιμος κι ο χρόνος.
Δε θέλω να ξεχνάω, κι ούτε και θα ξεχάσω,
όμως αλλάζουν οι χρονιές, οι μήνες, και οι μέρες
κι εγώ βαρέθηκα να φοβάμαι τον χρόνο.
Μόνο καταφέρνω και του μιλώ.
Χρόνε....
"Τύχη. Γιατί κι αυτή χρειάζεται στη ζωή..."
"Βγάλε φωτογραφίες...Βγάλε..."
"Να είμαστε και του χρόνου εδώ. Να είμαστε όλοι εδώ. Αυτό."
Κάπως έτσι ακούστηκαν οι ευχές αυτό το βράδυ...Οι πιο κρίσιμες, οι πιο χαρακτηριστικές, οι πιο καινούριες.
Που δεν τις είπαμε έτσι άλλες χρονιές.
Γιατί χάσαμε ανθρώπους αυτή τη χρονιά. Με είδών θανάτους. Και χρειαζόμαστε την τύχη. Και να είμαστε μαζί. Να μη χαθούμε εμείς, που είμαστε ακόμη εδώ.
Αλλά βγάζουμε φωτογραφίες. Για να θυμόμαστε τα πρόσωπα. Και τις εκφράσεις. Κάπως. Αν ξεθωριάσει η μνήνη. Κάτι πάλι εκεί να ζωντανεύει την όποια πια ανυπαρξία. Ανυπαρξία αλλά ούτε ακριβώς. Γιατί αφού έχει κάτι υπάρξει πώς να διανοηθούμε την κάποτε μη ύπαρξή του και πώς να είναι όντως αυτή δυνατή;
Βγάζουμε φωτογραφίες γιατί δεν ξέρουμε αν κάποιος σε ένα χρόνο τέτοια μέρα δε θα είναι εδώ.
Και ξέρουμε, πως με τις φωτογραφίες λίγο λίγο ξεγελάμε τον χρόνο, ή εμάς μέσα σ αυτόν.
Κάτι να μείνει όπως ήταν. Χωρίς την αλλοίωση του χρόνου τα πρόσωπά μας χαμογελούν και τα μάτια μας ανοιχτά και μεγάλα για κείνες τις στιγμές που θα είναι πια στάχτη ή λάσπη ή αέρας.
Σαν μέσα από αυτές τις φωτογραφίες να μας περιμένει για λίγο ο χρόνος. Με τόση επιθυμία να του φωνάζουμε "περίμενέ μας" και να γυρίζουμε πίσω τα ρολόγια, αφού εμείς τον ορίζουμε, όσο κι εκείνος εμάς ορίζει.
Γιατί χάσαμε και τις δουλειές μας αυτή τη χρονιά, και τα σπίτια μας, κι ανεβάσαμε και πίεση, και τους φίλους μας είδαμε κάτω από αρβύλες και γκλομπ, και κλάψαμε πολύ γιατί σταματήσαμε έστω και για λίγες στιγμές να βλέπουμε μπροστά στο μέλλον, και αγκαλιαστήκαμε πολλές φορές γιατί τρομάξαμε, και με ξένους ανθρώπους μοιραστήκαμε ένα πιάτο φαί, και σφίξαμε και τα χείλη δυνατά και με αίμα από την αδικία, και κρατήσαμε και το χέρι ενός αγνώστου για να μην πέσει, και αφήσαμε τον πιο κοντινό (ή μέσα) μας άνθρωπο, και αποχαιρετήσαμε αγαπημένους φίλους με πολλές βαλίτσες στα αεροδρόμια, και περπατήσαμε μέσα στα στενάκια μόνοι, και κρύψαμε με τις παλάμες μας το πρόσωπό μας, και δεν ξεχάσαμε, και μπορέσαμε να αγαπήσουμε ξανά.
Κι είμαστε πάλι εδώ, να επαναλαμβάνουμε και πάλι μια μια , ένα ένα συνήθειες και έθιμα, σαν πώς θα κρατηθούμε από αυτά, κι ο άγιος βασίλης πήρε πάλι το πρόσωπο κάποιου δικού μας και έφερε σε όλους μας δώρα, κι όλοι χαρήκαμε μπροστά σ αυτά, αλλά πιο πολύ όταν βουτήξαμε τα χέρια μας, τρία παιδιά, στη σοκολάτα, και ευχηθήκαμε να είναι τόσο νόστιμος κι ο χρόνος.
Δε θέλω να ξεχνάω, κι ούτε και θα ξεχάσω,
όμως αλλάζουν οι χρονιές, οι μήνες, και οι μέρες
κι εγώ βαρέθηκα να φοβάμαι τον χρόνο.
Μόνο καταφέρνω και του μιλώ.
Χρόνε....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου