ο έρωτας στις ράγες

Ο χρόνος: ένα τρένο φάντασμα. Τι είμαστε; Πώς φτάσαμε ως εδώ;

Τελείωσε η διαδρομή μας, κατεβήκαμε στην προηγούμενη στάση, το τρένο είναι ήδη στην επόμενη, κι εμείς έχουμε ήδη επιβιβαστεί σε άλλο: είναι γιατί τώρα ο χρόνος μετράει αλλιώς.

Ο χρόνος: ένα τρένο φάντασμα. Φεύγει και δεν το νιώθουμε,μόνο ακούμε τα βουητά του στις ράγες και περιμένουμε τη συντριβή του, τη συντριβή μας.

 Το τρένο. Συχνάζει σε παλιούς παρατημένους σταθμούς και τα τζάμια του είναι σπασμένα και αφημένα μες στα ραγίσματά τους. Η συντριβή του είναι διακριτή απ’ την ταχύτητά του, η έκστασή του φανερώνεται απ’ τις σπίθες που ανάβει στην επαφή του με τη γη, κάπου κάπου σταματά και κάποιοι κατεβαίνουν, πάντα πιάνουν το στομάχι τους και διπλώνονται στα δυό,

γιατί πονούνε,

κι όσοι ανεβαίνουν, οι νέοι επιβάτες, με το ρίσκο χαραγμένο στα κούτελά τους, χαμογελούνε σαν υπνωτισμένοι αδιάκοπα, νιώθουν τη ζωή να μουδιάζει κάθε άκρη του κορμιού και του μυαλού τους , χοροπηδάνε σα μικρά παιδιά που αγνοούν την άισθηση του κινδύνου, ή πιάνουν το στομάχι τους και διπλώνονται στα δυό,

γιατί φοβούνται,

πως θα πονέσουν.

Το τρένο τρέχει, όσοι βρίσκονται απ’ έξω δεν το φτάνουν με το μάτι τους μόλις περνάει την αποβάθρα,

Κι οι από μέσα, ελπίζουν να υπάρχουν φρένα, να πάψει η κίνηση,

-ο χρόνος ο χρόνος,

όμως δε νιώθουν το πέρασμά του, την ταχύτητά του, δυσκολέυονται στην αντίληψη της ορμής του: αντιλαμβάνονται την ορμή και τη λύσσα και την εφημερότητά της διαδρομής του μόνο όταν πλησιάζουν στο τέλος ή όταν ακουμπούν τα πέλματά τους στην αποβάθρα,

οι ίδιοι, όσο ταξιδεύουν, απολαμβάνουν μια εσωτερική βραδύτητα κι έτσι η ταχύτητα του κοντινού έξω τους, δεν τους εμποδίζει να παρατηρούν τα τοπία από τα παραμελημένα παράθυρα, αέρας παρασέρνει τα μαλλιά και τα ρούχα τους όπως τρυπώνει από τις αμπάλωτες πληγές του γυαλιού, πληγές σα δώρα,

όλα τα τοπία είναι πράσινα και μπλε και γαλάζια κι αναπνέουν στις μαγικές αποχρώσεις τους όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου,

καμιά φορά τα τοπία δεν κάνουν την εμφάνισή τους τόσο ανθισμένα όμως ούτε και μαραίνονται ποτέ: αποκτούν μόνο αιμάτινη μορφή και χρώμα πυκτό κόκκινο,

τίποτα δε χάνεται στη μετριότητα μιας μεσαίου μήκους ύπαρξης

όλα γνωρίζουν την ύπαρξη τους στο μέγιστο δυνατό και αδύνατο.

Το τρένο λόγω της ασύλληπτης ταχύτητάς του μοιάζει με φάντασμα:

Ξέρουμε ότι υπάρχει όμως κανείς δεν μπορεί να το δει.

Ο χρόνος ένα τρένο φάντασμα.

Δεν είδαμε πουθενά τον οδηγό.

Οι επιβάτες δεν μπορούν να ρωτήσουν πια κανέναν που θα κατέβουν, πού πρέπει να κατέβουν, πότε θα φτάσουν, ποιος είναι ο προορισμός τους, και αν υπάρχει.

Ο χρόνος: ένα τρένο φάντασμα γιατί δεν είδα πουθενά τον οδηγό.

Εδώ ο χρόνος μετράει αλλιώς,

Εδώ δε μετριέται ο χρόνος:

στον έρωτα δε μετριέται ο χρόνος.

Γι αυτό το τρένο αυτό διαφέρει από τα άλλα

Και δε φτάνει ποτέ την ώρα που έχει υπολογιστεί στους πίνακες ανακοινώσεων.

Πάντως αποφασίζεις αν θα ανέβεις.

 Ο έρωτας είναι τόσο ονειρικά δεμένος με τον χρόνο,

Κι ο χρόνος υπάρχει μόνο λόγω της γνώσης του θανάτου και του τέλους.

“Ο έρωτας κι ο θάνατος ίδια σπαθιά βαστούνε…”

Όμως…And long after we’ re gone the lights will stay on

                   

                     Not afraid to be flying

                     Not afraid to be lost

Με το ρίσκο χαραγμένο στα πρόσωπά μας

Και τη ζωή βυθισμένη τόσο μέσα που αναβλύζει απ’ την ψυχή μας…