Απαντώντας

κρύος χειμωνιάτικος αέρας, τα χέρια ενωμένα και σφιγμένα γύρω από τρεμάμενα σώματα, και κάπου μακρυά πώς κοιτάμε, με τόση έκπληξη απ τη μαγεία, πώς τόση μαγεία είναι υπαρκτή, κι αρχίζει η βροχή, οι μουσικές της, σιγοτραγουδάμε μαζί της, δεύτερες φωνές και τρίτες,
όπως και δεύτερες ζωές, και τρίτες
γιατί κάθομαι στα πλακάκια ακόμη και νιώθω αυτό το σφίξιμο εσωτερικά,
 που δε μ έχει πάρει πάλι  ο αέρας.


http://www.youtube.com/watch?v=IhqqZN0H7CI


και θέλω να σπάσω τα τείχη πια