Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

αυτες οι γυναικες, ειχαν με το χρονο κατι


Κι εκεί που περπατούσαν, στον μεγάλο καθρέπτη του άδειου δρόμου που με λύσσα κοιτάζαν τους εαυτούς τους, φανερώθηκαν οι μάνες τους.
Και θυμήθηκαν εκείνη τη φωτογραφία που τα πρόσωπα των πεθαμένων πια συγγενών τους είχαν ξεθωριάσει μα θολά περιφέρονταν πάνω στο χαρτί με χαμόγελα ή δάκρυα, κάτι ανάμεσα, που δεν ξεχώριζες ακριβώς. Κι άρχισαν να ουρλιάζουν σαν να είχαν δει τους εαυτούς τους πατημένους από ανυπόμονο τρένο και σε ορθάνοιχτους και ψηλούς τάφους πεταμένους, αγγίζανε τα προσωπά τους με τέτοια απόγνωση και τόση επιθυμία, ελπίζοντας να βρουν στη θέση τους όλα τα χαρακτηριστικά τους, καθαρά, άφθαρτα και ανέγγιχτα από όλα τα ρολόγια, μα τα χέρια τους δεν πιάνανε πια, τα δάχτυλα δεν μπορούσαν να αγγίξουν, ό,τι και να ακουμπούσαν χανότανε μέσα σε μια υφή κάτι πολύ αόριστου και μακρινού, και πια τα πρόσωπά τους τα ίδια είχαν πάρει αυτή την υφή, η ίδια απόμακρη αίσθηση το άγγιγμα της μύτης ή των ματιών, τα χείλη δεν είχαν υγρασία καμιά κι όσο κι αν έκλαιγαν αδυνατούσαν να νιώσουν τα βρεγμένα μάγουλά τους.
Έτσι όπως θυμήθηκαν την παλιά των πεθαμένων φωτογραφία, κι έτσι όπως δεν μπορούσαν να βρουν ούτε ένα σημάδι από τα κάποτε ολοζώντανα πρόσωπά τους, αναρωτήθηκαν σιωπηλά κάποιες κι άλλες με πολλά συνεχώμενα κι ανήκουστα ουρλιαχτά, μήπως έχουν θολώσει κι αυτές, μήπως πια δεν είναι ορατό το γέλιο ή το δάκρυ τους, και μπερδεύονται πια ακόμη κι αυτές, οι πιο ξεκάθαρες και αναλλοίωτες εκφράσεις, και μήπως ζάρωσε το χαρτί και από τη δική τους φωτογραφία πια, και ζάρωσαν κι αυτές οι ίδιες μέσα σ αυτό, κι ακόμη, αν θα ξαναδούν ποτέ ανάγλυφα τα πρόσωπά τους, και πόσο μα πόσο χρονών να είναι….

Ώσπου πιάσαν έναν χορό πρωτόγνωρο, άρυθμο, άγριο, από το ένα σημείο στο αντίθετό του, ξεσκίζοντας τα μαλλιά τους, και τα κεφάλια τους τραβώντας σαν να πρέπει να τα βάλουνε στη θέση τους, και άρχισαν να τρέχουν, με ταχύτητες σαν μικρών παιδιών, και τρόπους απόλυτα γερασμένους, με αγωνία και με μίσος, για να φτάσουν στο σπίτι, να ανοίξουν το συρτάρι, να αρπάξουν τα σκόρπια χαρτιά, και να δουν να δουν να δουν τη μία και μοναδική δική τους φωτογραφία…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου