Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016

Σημείο μηδενικό

Η μοναξιά είναι σημείο μηδενικό
Τίποτα δεν υπάρχει πίσω της και από αυτή όλα πηγάζουν
-μου είπε κάποιος ότι υπάρχουν αριθμοί αρνητικοί…
Κοιτώντας τον ψηλό λεπτοκαμωμένο φοίνικα, δεν μπορούσα παρά να θυμηθώ τα πόδια σου 
και τον τρόπο που μπλέκονταν με τα δικά μου.
Έχει περάσει ένας χρόνος παρά τρεις μέρες
από τότε που σε ρώτησα
αν σ’ αρέσει η ποίηση
και που
κοίταξα για λεπτά ολόκληρα
τα ξερά χόρτα από κάτω
ψηλά να επεκτείνονται
κι ένιωσα πως μαζί τους ψηλώνει το κορμί μου κι επεκτείνεται ο χρόνος μου
ΑΥΤΗ είναι μια αίσθηση χαμένη
 και θα καταχωρηθεί στο αόρατο σεντούκι που φυλάω
στο τελευταίο σκαλί δίπλα στην εξώπορτα
ανάμεσα απ’ τις κόρες
Μια μαγική σιωπή θα σε περιβάλει πάντα,
αφού δε μιλάς
και δεν μπορώ να αρθρώσω πια τις σωστές για σένα λέξεις
Δεν υπάρχουν λέξεις,
όπως και τότε, όμως αλλιώς,
και μαζεύω τις αισθήσεις που τυχαία από τη μνήμη ανασύρω
για να τις φορτώσω σε μικρά σεντούκια
μέσα σε τεράστια ξύλινα κάρα
Οδηγώ και βγαίνω από την εθνική με εκατό
με ξύλινο όχημα
για να πέσω σε γκρεμό
(ή να πετάξω)
Οι χαμένες αισθήσεις
μαζεμένες σφιχτά
αλλαγμένες
μεγαλώνοντας νύχτα όλα τα μάτια σου
ολόκληρα
και όλα τα άλλα
Οι αισθήσεις που χάθηκαν για να γεννηθούν και να χαθούνε πάλι, όλες βουτηγμένες σε καταπράσινα νερά, πνιγμένες
σιγοτρέμουν ενδιάμεσα της πέτσας και της καρδιάς μου, 
και κανείς
–ούτε εγώ-

δεν μπορεί να τις βρει
:
χαθήκαν κι έτσι απέκτησαν όνομα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου