Σάββατο 6 Απριλίου 2013

α ρε ελπίδα ανέγγιχτη τι καημούς ξεγεννας



για δες τη γυναίκα
πώς φευγει
πώς αργα μπαινει μές στο φτηνό παλτό της
πώς γυρνάει το κεφάλι ανεπαίσθητα
και χαμογελάει
με τις πρώτες κυλιδες θλίψης στα μάγουλα της

για δες
που πηγαίνει η θλίψη της
πόσο ανεβαίνει
πώς πνίγει τα μάτια της
δες τη στιγμη που πνίγονται

δες τη στιγμή που δεν αναπνέουν πια

και δες
δες
πόσο ακόμη θα γεμίζουν με θλίψη
και πως η θλίψη είναι η μόνη που δεν παύει πουθενά

πάντα θα χωράει κι άλλη θλιψη σε δυό μάτια

και παντα εύκολα σε δρόμους άνυδρους θα τα σκορπά


για δες
τη γυναίκα πώς γίνεται δύο
μέλη σπασμένα στις πολλες ιαχές

πώς γινεται θραύσμα από ατύχημα ξένο
και χέρι που δεν μπορεί να κλείσει απ' τις πληγές

και πώς κουρνιάζει στις ρίζες των δέντρων σαν σπασμένο κλαδί
σε πόλεμο εξευτελισμένων από λυγμους
ξεγυμνωμένων απ' το μέσα τους κρύο
και ανυποψίαστων παιδιών αγκαλιασμένων στην πλατεία ένα πρωι

δες λίγο τα πόδια της πώς τρέμουν απ' την αλήθεια
και πώς το στήθος της πονάει απ' τη φωτιά

και δες το πρόσωπό σου στον καθρέπτη μετά
μετά απ' τη γυναίκα που φέυγει

δες τα
γιατί θα φέρεις τις εικόνες σου μια μέρα στο πρόσωπο σου ανάμεσα και στον ήλιο
και τη λήθη θα αισθανθείς
τη λήθη
 που όλο θα σε κυνηγά για ποτέ της να μη ρθει


-γαμώ τα όνειρά μου ε;-









Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου