ανυπόταχτη ακοή

Ανάμεσα σ'εκείνη την πευκοβελόνα και στο πρώτο βαθούλωμα απ' το χώμα, λικνιζόταν

αγέρωχη με γυάλινα μάτια
εκστατική η σιωπή της κι οι άηχοί της αναστεναγμοί.

είχε καπνίσει ένα δισεκατομμύριο τσιγάρα ώσπου σταμάτησε να εισπνέει
είχε γεμίσει τα τετράδιά της με λέξεις ώσπου σταμάτησε να μιλά
σε στάση ακοής.αφουγκραζόταν για τους πολλούς της λάσπης τις εσώτερες κινήσεις
 στα παραμύθια με νεραιδόσκονη λίγη θα πετούσε, εδώ γίνεται η ίδια σκόνη
άυλη, τρομερή
με τις αισθήσεις μια για πάντα χαμένες,δύσκολα γέλια και αγγίγματα να τσούζουν
σαν τη λάμα του ξουραφιού πριν την ταφή
Αιώνια, από πάντα γεννημένη και μόνη
Αιωρούμενη πάνω σε πλάτες μυστικών μυρμηγκιών, λωρίδα κοινή του εδάφους
το αίμα της σάπιο από την τελευταία φύση,
παλαιωμένη για τους άλλους και πυχτή μαρμελάδα
με τα δάχτυλα γλυμένη, σαν απαγορευμένη υφή,
σ' όλα τα γυμνά κύτταρά της
βασανιστήριο ο πόνος και χάδι
στεγνωμένα απ' το πρόσωπο ως τις πατούσες αλμυρά υγρά
βουτηγμένη στης θάλασσας το αναπόφευκτο πέρας.
και πίσω ξανά.

πότε πέθανε και πότε την θάψαν;

Σαν ύμνος
από κάτω της
τρεμόπαιζε
μια λέξη
τ' όνομά της
Ανυπακοή